“Bed”
Laat het onopgemaakt,
met plooien die
aan een woestijn doen denken
na de wervelstorm,
alsof er altijd iemand aanwezig is...
Het hoofdkussen met een diepe deuk
onopgeschud,
als een put in een zandduin
om in te mijmeren op een zomeravond
uitnodigend
tot het slapengaan
gekreukte lakens, beslapen bed
waar je gewichtloos soms
je huid en botten achterlaat
in een cocon kan muteren,
en zonder nadenken
wegvluchten in het niets...
Linda Claus
Stilte
De straat was onbewoond,
huizen stonden te wachten op mensen..
de zandkleurige daken
met mos begroeid,
en op de ramen
het ijzige wit van onverwarmde kamers.
De achterdeur op een kier,
een paar pantoffels
in alle haast achtergelaten.
Een handgeschreven recept
op het aanrecht
met op de rand een rode wijnvlek.
Een tafel met een lege stoel,
misschien was ze jong.. en mooi..
met golvend, gitzwart haar,
of bleek.. en grijs.. en klein,
vergeefs wachtend op bezoek
Eén van de talloze naamlozen..
op weg naar iets
omdat een vreemde wet
de haat deed oplaaien.
Bedrieglijk,… die eindeloze, vredige stilte
Linda Claus
Vrijheid
Van tralies naar slot,
van kast naar muur..
van stoer naar eenzaam,
én kleine streepjes zon
met nauwelijks licht..
Van woede naar angst
én spijt
met oeverloze schaamte,
Van grootse plannen
naar onophoudelijk dromen
én kil alleen ontwaken
met immer twijfel
én heimelijke hoop
én altijd weer
een sterk verlangen naar..
Linda Claus