Veilige Have
mijn moeder
is nu ook het noorden kwijt
het oosten
lag al buiten ‘t westen
het zuiden zoekt ze sinds geruime tijd
verschrikt raakt ze
verstrikt in eigen nesten
de dunne naald
van haar kompas
draait constant rondjes in haar hoofd
ze weet niet hoe
of wat het was
ze voelt dat langzaamaan
haar geest verdooft
ze wil nog
gauw de tijd vertragen
zo gaat ze door de nauwe gang
ze kijkt nog even om
wat bang
ziet ze haar toekomst
langzaam dagen
mijn moeder is nu wel het noorden kwijt
zo veilig ligt ze
in haar eigen nesten
ze zoekt niet meer
ze wacht haar tijd
en ziet de zon
die ondergaat in ’t westen
Herman C juni 2009
moederskind
langzaam
gaan mijn voeten met mij mee
en heel mijn wereld
krimpt steeds weer en meer ineen
mijn kinderen
worden ouders nu
en ik
gelijk hun kind
kijk toe
en zie
gelijk mijn moeder
hoe
zij nu
aan mijn hand
mij hoeden voor het vallen
want iedereen en alles
bijna alles
loopt hier zo mank en mis
ik lach
omdat het zo veel beter is
ik voel
ik weet het zeker
dat mijn kind
nu ook mijn moeder is
herman cocquyt
september 2009
Mijn Aalter
ik heb de halve wereld
al gezien
of niet gezien
gedroomd misschien
van hoge bergen
en van diepe dalen
musea vol met pracht en pralen
en kunst in kerken kathedralen
ik heb
zoals men zegt
mijn horizon verruimd
de plaatsen waar ik ben gekomen
met al mijn ogen
heb ik er foto’s van genomen
het album in mijn hoofd
raakt nooit meer opgeruimd
en toch
zo veel
veel liever nog
zo zie ik toch
mijn hemels blauw
mijn huis mijn tuin
mijn vogels en mijn vissen
mijn Kranepoel
mijn Poekebeek
mijn waterlelies
en mijn gele lissen
mijn heden
mijn verleden toen
mijn vlinders
en mijn gras zo groen
ik kan ze echt niet missen
die einder daar die eindigt daar
waar ik naar staar
mijn dorp onder de toren
mijn boomgaard en mijn koeienwei
mijn velden vol
met maïs en koren
ze zingen mee dat lied in mij
ik kan het zien en horen
hier is mijn wereld
hier mijn thuis
hier waar ik ben geboren
Herman Cocquyt 2012
DAAR AAN DE OVERZIJDE
de zon schijnt op de waterkant
en kleurt de groene weide
nog zonniger ligt het lage land
daar aan de overzijde
de bomen hier aan onze kant
die ruisen zacht en blijde
en fluisteren stil over dat land
daar aan de overzijde
wij staan tezamen hand in hand
we kijken zwijgend beide
naar ‘t zalig zachte zomerland
daar aan de overzijde
ons hart verwijlt soms in dat land
dat ver van ons gescheiden
nog onbereikbaar ander land
daar aan de overzijde
Herman (naar Ida Gerhardt) - augustus 2018