Als eerbetoon schreef de Urselse dorpsdichter Sam Stofferis een prachtig gedicht. Een ode aan wind, werk en herinnering. Je leest het hieronder.
Pietendriesmolen
Aan de rand van Aalter en Ursel staat de Pietendriesmolen,
een houten getuige van vroeger.
Verweerd door de jaren,
vergroeid met de aarde,
waar de lucht nog ruikt naar oud hout en herinnering.
Ooit draaiden de wieken krachtig,
de wind voerde het werk.
Graan werd meel,
ritme werd leven.
De dorpen verbonden zich
door arbeid,
door seizoenen.
Nu heerst stilte.
Zwaar van verleden.
Het gekraak van hout klinkt na,
de geur van vers meel lijkt nog te hangen.
De molen stond nooit alleen.
Hij was deel van het landschap.
De grens tussen Aalter en Ursel was maar een lijn.
De molen kende geen scheiding,
alleen ritme en wind.
Tijd gleed voorbij,
maar de molen bleef.
En nu – hersteld, herrezen.
Zijn wieken draaien weer,
zijn hout glanst van zorg.
Met liefde gerestaureerd,
een nieuwe adem in oud geraamte.
De Pietendriesmolen leeft.
Niet enkel in herinnering,
maar opnieuw in het land.
Tussen heden en verleden,
blijft hij een baken voor wie kijkt – en weet.
Sam Stofferis 2025
Urselse dorpsdichter
Meer weten over de Pietendriesmolen? Ontdek het hier: www.aalter.be/pietendriesmolen
